“Een keuze in de diepste duisternis,
wordt pas volledig gezien in het licht.”

De ziel die zichzelf losmaakt van het lichaam door zelfdoding
komt niet terecht in straf of duisternis
maar in een tussenstaat van begrip, herstel en reflectie.

Toch kan er, eenmaal bevrijd van de zwaarte van het aardse lichaam,
een gevoel ontstaan dat aards lijkt op spijt.

Maar in de tussenwereld is spijt niet bestraffend.
Het is geen lijden.
Het is een zielsherinnering van wat had kunnen zijn
en het volledige doorvoelen van de impact op zichzelf en anderen.

Wat bedoelen we met spijt in de tussenwereld?

Het is geen zelfverwijt.
De ziel bekijkt het leven niet met boosheid,
maar met helderheid.

De sluier is weg.

De ziel ziet:

• Wat het aardse bewustzijn niet meer kon dragen
• Dat er hulp onderweg was
• Dat er toch lichtpunten waren, al leken ze onzichtbaar
• Dat het lijden tijdelijk was, maar de keuze definitief

“Als ik nog even had gewacht…
Als ik had geweten dat ik geliefd werd…”

Dát is het fluisteren van spijt.

Is spijt dan een pijnlijke staat?

Niet in aardse zin.
De tussenwereld is doordrenkt van liefde.

Maar vol bewustzijn brengt ook vol gevoel.

De ziel voelt:
• Wat het anderen heeft doen voelen
• Wat het zelf niet heeft kunnen afronden
• Wat het had willen leren, maar nog niet kon dragen

Dit is geen straf.
Dit is innerlijk herstel

Wat gebeurt er daarna?

De ziel krijgt keuzes:

• Observeren: vanuit stilte aanwezig blijven bij het leven dat doorgaat
• Begeleiden: als gids voor mensen die nu hetzelfde voelen als zij
• Herbelichamen: terugkeren in een volgend leven om onafgemaakte thema’s te vervolgen

Elke stap is afgestemd op de trilling van de ziel.
Er wordt niets opgedrongen.
Er is geen tijdsdruk.
Alleen wederklank en uitnodiging.

Kan de ziel alsnog rust vinden?

Ja.
Door begrip.
Door innerlijk inzicht.
Door het omarmen van het eigen verhaal zonder oordeel.

Door de zachtheid van de Oorsprong die fluistert:

“Je bent gekomen tot waar je kon.
Nu mag je opnieuw kiezen.
En ik ben bij je, altijd.”

Wat met de achterblijvers?

Zielen die spijt ervaren,
kunnen via dromen, symbolen of intuïtieve momenten contact zoeken.

Niet om schuld aan te wakkeren
maar om gerust te stellen

• “Ik ben oké.”
• “Ik zie nu wat ik niet kon voelen toen.”
• “Jij kon mij niet redden, want ik zat opgesloten in mezelf.”
• “Ik heb je altijd gevoeld, ook in mijn laatste momenten.”

Tot slot

Spijt in de tussenwereld is geen veroordeling.
Het is een heilige terugblik.
Een kans om het verhaal af te lezen
zonder paniek, zonder tijd, zonder druk.

De ziel die zichzelf voortijdig losmaakt,
wordt in Anu’ra niet gezien als zwak
maar als iemand die diep menselijk was.
En goddelijk genoeg om alsnog te mogen helen.

“Wie spijt voelt als ziel,
voelt geen straf
maar de echo van wat had kunnen bloeien.”